Aylardan Haziran.
Günlerden de Pazar bugün.
Hava ise yağmurlu,ılık ve dingin.
Benim içim ise garip bir telaş halinde…
Denizde ki dalga gibi vurdum sahile sanki .
Meğer ihtiyacım olan doğru toprak , çakılsız sahilmiş.
Şimdiye kadar köksalamayışımın nedeni toprağımın yetersizliğiymiş .
Karşıma çıkan sahillerin taşlarla dolu oluşuymuş
Yeterli toprağa kavuşan çiçekler gibi, günden güne çiçek açıyorum sanki
İçimde umulmadık güzellikler var ve bunları dışarı çıkıyor yavaş yavaş.
Hayatımdan gün çalanlar o kadar korkutmuştu ki, günüme hayat katanlara fırsat ve değer verecek halim kalmamıştı…
Oysa bugün korkmuyorum…
Korkmadan seviyorum.
Hiç olmadığım kadar net ve cesurum.
Kim olduğumu,ne istediğimi ve kim olduğunu ne istediğini biliyorum..
Tek istediğim buymuş demek ki.. Yorgun hallerimizin ardında gizlenen duygu su yüzüne çıkmak için tehlikenin geçmesini, bekliyormuş
Kabuğunun içine saklanmış kaplumbağalara dönmüşüz.
Kabuğumuzun içinde yüreğimizi saklamış korumuşuz.
Aslında o kabuk içinde daralmışız, kafamızı uzatıp nefes almak,gökyüzünü görmek için doğru toprak bulamamışız.
Anlamak anlatmaktan zordur bazen biliyorum.
Sadece sevilmek isteriz.
Ruhumuzu dinlendirmek için .
Korkulardan,geçmişte yaşanmışlıkların açtığı yaralardan, kaygı ve endişelerden kurtulup sadece ruhumuzu dinlendirmek.
Senin varlığını seviyorum ben…
Aklıma gelişini seviyorum.
Yüreğini,ruhunu,düşüncelerini sevdim senin
Duruşunda bakışında sevdim seni, mantığını, duygularını sevdim
Kendine güvenini sevdim, inancını sevdim, inadını sevdim
Umursamazlığını, dostluğunu, arkadaşlığını seviyorum.
İşte seni korkmadan nasıl mı seviyorum..?
İşte bütün bunlar yüzünden korkmuyorum seni sevmekten..
Korkmadan seni sevmeyi seviyorum daha ne olsun.
Ait olmak ya da sahip olmak değil önemli olan aslında ….
hissettiğin iyi, güzel duyguların doğru kişiye hissedildiğini bilmek bile yeter insana bazen..
İşte bu yüzden seni görmemezlikten gelemedim, sen de beni görmemezlikten gelme olur mu ?..
Özlem ÜNEY