EYLÜL…

Bugün 1 Eylül,

Eylül…Güz…Sarı ve Hüzün…

Hüzün yılı.. hüzün mevsimi…hüzün geceleri …

Acıların tatlandırdığın hayatların kağıda dökülüşü..

Kalem sanki acıdıkça yazıyor… Acıdıkça sıralanıyor sözler birer birer…

Hüznü sever insan.

Eylül ayı hep ayrılık kokar  nedense

Bende bir Eylül sabahında bu yüzünden hüzünlüyüm işte dostlar …

Eylül’de ayrılık zor olur derlerdi de inanmazdım..

Kolay mı hiç sonbaharda unutmak sevgiliyi…

Ağaçlardaki yapraklar gibi yavaş yavaş sararıyor ve dökülüyor benimde gözyaşlarım bu Eylül sabahında…

Seni severken parçalanan kalbim çok canımı acıtıyor bir bilsen..

Eylül’de ayrılık varmış falımızda..Aşk muammasında malulen ayrıldık.

“Vazgeçen” yada “Vazgeçilen” olmak değil sorun… Vazgeçmek zorunda kalmak insanın canını yakan..

Bedenler ayrılır sadece… Ruhlar hep yanyanadır aslında..

Akşam olunca yatağında onunla yatar,sabah olunca onunla kalkarsın “günaydın sevgilim” diyerek….

İşte böyle bir şeydir Eylül’de ayrılık..

“Sözlerini tekrar tekrar geçiriyorum aklımdan,neydi olup biten anlamaya çalışıyorum”

Radyoda şu an Sezen çalıyor… O kalbimi daha iyi anlıyor galiba

“Kolay olmayacak elbet üzüleceğim… Mutlaka bir iz bırakacak..Dokunup birer birer sevdiğin eşyalara hatta belki ağlayacağım Acı çektiğim doğru ama sen bana bakma .Ne olursa olsun seni unutacağım.Seni sevdiğimi unut, sevişmelerimiz yalan” …..

Ben çok sevmiştim ikimizi… Ya sen ????

Sende sevmiştin biliyorum…

Yarım kalmış yaşanmamış günlerimiz var bizim ..

Anladım ki bir tek senden vazgeçmek kolay değilmiş…

Ama yine aylardan Eylül ” Hüzün” vakti..

Ve sen benim belki de  son Sigaramsın……..

Özlem ÜNEY