HEYBEMDE HÜZÜN VAR

Yalnızlığın bir diğer adı belki de, yani insanların bedenen olmasalar da ruhen

yalnız olduklarında yoğun bir şekilde hissedebilmeleri mümkün olan bir duygu.

Hüznü seviyorum ama dozunda .

Her daim hüzünlü olmayı sevmiyorum.

Gülmeyi daha çok seviyorum ama hayatın bütününde hüzün var .

Doğmak ve ölmek nasıl yan yana bir durumsa, gülmek ve ağlamakta öyle bir şey.

Hüznü hayatımızda istesekte ayıramayız , bu yüzden onunla barışık yaşamayı ondan keyif almayı onu aşabilmeyi öğrenmek lazım.

Hepinizin hüzünlü dakikaları olmuştur.

Hüzün şarkılarını bir düşünsenize,hayatı… duyguyu… insanı… anlatır

Yüreğinden geçenleri anlatır sana .

Kader arkadaşı gibidir hüzün bazen, insanı olgunlaştırır

Hem ağlar, hem güleriz birlikte.

 Yol dikleştikçe içimizi kaplayan hüzün artar.

Gündüz hepimiz aynı palyaçolarız, gün batımı gerçekleştiğinde, yanan

lambalar söndüğünde hepimiz bir başka hüzün’e dalar gideriz .

Hüzün ve aşk’ta iki sağlam dosttur.

Hüzünsüz aşk, aşksız hüzün düşünülemez.

Hüznü taşıyan bilir ki, ne kadar hüzünlü olursa insan bir o kadar tat alır aşktan.

Aynı dili konuşmak değil, aynı duyguları paylaşmaktır aslolan.

Her şeyin sıradanlaştığı, tüm duyguların kaybolduğu bir çağda yaşıyoruz.

İnsanın en yalın,en çıplak halidir “ HÜZÜN “ Kimimizin gözünden akan

yaşında, kimimizin ise mahsun gülüşünde saklıdır…

Benim hüznüm heybem de

Sizin de heybelerinizden hüzünler hiç eksik olmasın…

Özlem ÜNEY